Straatkunstenaar

Gordon Meuleman is de 'Go' in SOGO. Een kunstenaarsduo, samen met zijn vriendin Sophia den Breems. In elk object zien zij een canvas voor hun nieuwe werk. Zo hebben ze heel Bleyenberg onder handen genomen. En zijn ze niet vies van een muurschildering  hier en daar. Maar je kunt Gordon ook op straat vinden, als straatfotograaf. Voor zijn eigen werk of als huisfotograaf van Het Nationaal Theater. ''Kunst maken zoals ik dat doe met Sophia is een vorm van mijzelf blootleggen. Met straatfotografie neem ik als het ware iets van de wereld en gooi ik daar mijn eigen saus over. Dat gaat dus niet per se om mij.'' vertelt hij.

''Drie jaar geleden ben ik mijn grote veilige kluis verloren. Mijn harde schijf met al het fotografiewerk van de afgelopen 10 jaar. Eerst dacht ik nog: prima, ik ben nu beter geworden. Maar een half jaar lang heb ik elke keer dat ik een foto maakte een stemmetje gehoord die schreeuwde: de foto’s die je kwijt bent zijn beter. Daardoor heb ik een flinke dip gehad van ongeveer een half jaar. Uiteindelijk kreeg ik de kans om bij Quartair te exposeren met een groep van vijf kunstenaars. Dat moment heb ik gebruikt als een soort rouwproces. Ik maakte een groot beeld met abstract lijkende lijnen, dingen die je niet echt kon definiëren. Als je door de cameralens keek, die iets verderop lag, zag je in dat beeld mijn verloren data.''

''Op de Binckhorst had een groep vrouwelijke kunstenaars een groot werk mogen maken. Die groep wilde de gemeente voor het ‘dertien straatjes’ project ook inzetten. Om de oude pissteegjes van Den Haag op te fleuren met katten. Want die zijn eigenwijs, klimmen overal op en het is een manier om interactie op te zoeken. Maar omdat onze focus ligt op SOGO wilde Sophia mij ook betrekken bij het project. Er was nog een kunstenaar die haar vriend ook wilde inschakelen. Uiteindelijk hebben we met zes man dit project mogen oppakken en heeft ieder in zijn eigen stijl een kat op de muur gezet.''

''Je kijkt naar m’n billen, in ons atelier. Het leuke aan ons leven is dat het bijna niet voorkomt dat twee dagen op elkaar lijken. Eigenlijk werken we alleen in onze studio als we grote objecten moeten beschilderen. In de kern zijn Sophia en ik gewoon eigenwijze betweters. Vanaf de dag dat we een relatie kregen hebben we altijd al bemoeid met elkaars werk. Op een dag mochten we samen een kleine expositie houden, dat vonden we zo lachen dat we vanaf dat moment veel meer samen zijn gaan maken. En het mooie was dat het mega goed werd opgepakt. Ook omdat we de mazzel hadden dat veel mensen ons kenden van ons individuele werk.''

''In het begin hadden we een strakke taakverdeling. Sophia doet links, ik rechts of andersom. Nu laten we juist onze stijlen mengen. En zijn we ook op het punt gekomen dat we los van elkaar dit werk niet kunnen maken. We werken met vaste facetten, bijvoorbeeld de lijnen door de ogen. Maar wat niet iedereen weet is dat die ogen onze eigen zijn. Ongeacht hoe groot het stuk ook wordt, die ogen komen altijd terug.''

''Willem! We houden van Willem. Hier is hij aan de slag met een uitgefreesde vis voor SOGO. Ik vind het onwijs cool dat hij zijn eigen ding doet. Zijn concept is ook heel tof. Je kunt lekker aan de slag gaan met je eigen project, maar als je zegt: ‘Joh, ik weet niet hoe ik het moet maken’ dan helpt hij je tegen een klein prijsje. Bij de poezen in het Achterom hebben we hem gevraagd om het frame te maken van de vogelkooi. Eerst hadden we nog het idee om 't in perspectief te tekenen, maar we dachten: fack it. Willem kan dit. Ram er twee buisjes in en het is een vogelkooi.''

''Quartair is waar ik mijn stijl heb ontdekt. Het is een creatieve broedplaats, zo'n gave gallery. Ze doen veel mooie exposities met interessante kunstenaars. Er hangt een heel warme woonkamerfeeling. Waar kunst, kunstkenners of gewoon mensen die willen kijken terecht kunnen. De sfeer is hier heel relaxed en gelijkgestemd. Er is niemand die op je neerkijkt, zoals dat wel eens in de stoffige kant van de kunstwereld gebeurt. Quartair is een plek voor jonge en experimentele makers. Dat zijn de mensen die kunst naar een heel nieuw level trekken.''

''Deze winkelwagen vol met mondkapjes stond midden op straat. Als ik zoiets zie moet ik er gewoon een foto van maken. Daarom heb ik ook altijd een camera bij me. Want natuurlijk op de momenten dat ik geen camera bij me heb kom ik iets tegen dat ik heel graag wil vastleggen.''

''Dit kunstwerk is opgedragen aan Hans Mahler. Hans is een man die jaren voor de gemeente heeft gewerkt en keihard heeft gevochten voor de straatkunst in de stad. Hij hielp met het opzetten van The Hague’s Street Art  en zorgde dat daar budgetten voor vrijkwamen. Toen het bekend werd dat hij met pensioen ging initieerde Street Art Projects om een muurschildering aan hem op te dragen. Als een bedankje. Daar hebben we met dertien artiesten aan gewerkt. Dat was mega. Wij hebben met SOGO zijn rechterhand, dat blauwe met het oranje nageltje, en een stuk van de camera gedaan. Het was heel lastig om het geheim te houden, want die man was altijd onderweg.''

''Uiteindelijk heeft hij het kunstwerk al gespot voordat de laatste twee artiesten aan de beurt waren. Op de dag dat hij 't ontdekte was hij helemaal in shock. Hij heeft een dag lang gestaard naar die muur, met het idee dat hij hallucineerde. Niet zo gek, het gebeurt ook niet zo vaak dat er iemand van de gemeente een muurschildering krijgt.''

''Concrete. Dat is praktisch mijn wieg. Ik ben daar als heel jonge jongen begonnen met werken, en heb er in totaal 9 jaar gewerkt. Ik heb daar zo veel mogen leren en mooie dingen voor mogen maken. Ze verkopen hoog gesegmenteerde streetwear kleding, destijds ook echt wel freaky shit. Ik weet nog dat er een keer een klant kwam die een pak van Walter van Beirendonck kocht, inclusief de pasop. Gewoon om thuis tentoon te stellen.''

''Guilliano’s is echt feest. Zij maken by far de beste pizza van Den Haag. Julian, de chef, heb ik leren kennen omdat ik dus lange tijd in de Schoolstraat werkte bij Concrete. Hij heeft de zaak overgenomen van zijn pa. Negen van de tien keer als we een happie buiten de deur doen, doen we dat hier. Als je hun pasta’s lekker vindt dan moet je echt een keer de pizza’s uitproberen.''

''Een andere favoriet is de Haringkraam op het Buitenhof. Ik ga hier altijd met een glimlach weg. De mensen die hier werken zijn net stripfiguren. Altijd keihard lachen en ze zijn altijd op de hoogte van het laatste nieuwtje. We halen hier op een brakke dag graag een bakje kibbeling. Maar deze plek is ook genieten als je naar toeristen wil kijken die meeuwen net effe verkeerd inschatten. Deze kraam is cultureel erfgoed.''

''Teleport Hotel is zo’n gezellige club. Sinds de laatste jaren zijn zij gigantisch streetart fan geworden. Er zijn heel veel Haagse kunstenaars geweest die een kamer onder handen hebben genomen. Zo hebben wij nu een pooltafel voor in de lobby gemaakt. Het leuke aan ons gerne is dat we helemaal los kunnen gaan op zo´n pooltafel. Een muur kan je vergelijken met een A4. Maar een pooltafel is een heel ander verhaal. Zo hebbenn we ribben gemaakt aan de zijkant van de pooltafel, waar je de ballen dus uitpakt. Teleport Hotel zet zich in voor minder bedeelde en geeft zoveel terug aan de wereld. Daar heb ik heel veel respect voor.''

''Naar mijn mening is Chiefs and Spirits de leukste galerie van Den Haag. Zij hebben zo’n goed oog voor kunst. Je hebt best wel wat galleries die heel erg op trends van dat moment zitten. Op hippe kunst. Maar ik denk: als je hip wil zijn dan loop je sowieso al 6 stappen achter. Doe gewoon wat je wil. Dan werkt het vanzelf.''

''Zaal 3 heeft een heel warm plekje in m’n hart. Zonder hen had ik niet gefotografeerd voor Het Nationaal Theater. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Maar ik kom hier ook graag omdat ik dit een magische plek vind. Het Schouwburg en Theater aan het Spui zijn mega en hebben prachtige voorstellingen, maar Zaal 3 geeft jonge makers met gekke ideeën de ruimte. Alles kan. Deze plek moet je in de gaten houden. En eens in de zoveel tijd blind een kaartje kopen. Zij programmeren zo sterk. Het is heel dapper om te durven experimenteren daarmee, maar dat doen ze wel altijd met oog op potentie.''

''Dit kunstwerk heeft me echt meerdere nachten hoofdpijn bezorgd. Ik begon hier zelfs scheel van te kijken. Dit werk is opgeofferd aan mijn vriendin Sophia. Maar op een gegeven moment zei zij ook: ‘Dit wordt veel te gedetailleerd, hou er mee op!’ Maar goed. Ik dacht: ik mag van de gemeente mijn vriendinnetje op de muur zetten, dan ga ik all out. Ik heb in december 2019 de klus gekregen en heb 'm uiteindelijk afgerond in mei 2020. Daartussen heeft het project een tijd stil moeten liggen, omdat een vrouw die deels eigenaar was van een duur het kunstwerk liever niet zag. In het begin dacht zij dat ik dit illegaal deed, maar ik dacht alleen maar: denk je nou echt dat ik hier met een dikke lamp en al mijn benodigdheden open en bloot stiekem dit kunstwerk maak? Op het einde moest ik dus behoorlijk opschieten.''

''Voordat iedereen denkt dat ik hier als het romantische vriendje mijn vriendin heb geschilderd: Sophia is er elke nacht bij geweest en heeft continu geholpen. Tegen het einde aan was ik even een bakkie doen bij Impio, dat een vriend van mij runt, en stond Sophia alleen te schilderen. Iemand kwam even kijken wat er gemaakt werd. Die zei: ‘Gaaf joh!’ Toen Sophia zich omdraaide zei ze: ‘Zit je nou jezelf te schilderen?´''

De volgende Lucky Shot

Den Haag To Go gaat over locals. Van lokale ondernemingen tot evenementen. Je hoeft maar 'Haags' te zeggen en onze oren zijn gespitst. Niet meer dan logisch dus, dat we de foto's hebben ontwikkeld bij HAFO op de Wagenstraat. Een plek waar op ouderwetse en ambachtelijke wijze te werk wordt gegaan. 

Enthoustiast geworden? Denk op Instagram of Facebook mee wie de volgende Lucky Shots mag schieten!