Alles gaat op rolletjes 

Nadine Maaraba is geboren en getogen in Den Haag. Half Egyptisch, half Iers. Ze is fotografe van beroep. En schiet daarvoor alles analoog op 35 mm rolletjes. Ze noemt zichzelf een self-taught photographer, want een opleiding heeft ze er nooit voor gevolgd. Ze heeft klussen voor kleine modemerken, videoclips en korte films en daarnaast werkt ze voor diverse filmfestivals. Verder is ze vooral druk met haar persoonlijke project: Noss e Noss. Waar ze met twee anderen vrouwen met een Nederlands-Egyptische achtergrond in beeld brengt. In haar werk zie je een mix van mensen en plaatsen terug. Het liefst in intieme setting. 

‘’Op rolletjes schieten ben ik wel gewend. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik de kwaliteit van de wegwerpcamera lastig vond. Het is een beetje onbetrouwbaar. Dus stiekem vond ik het moeilijk om me daar aan over te geven. Dit is het resultaat.’’ 

‘’Baladi Manouche is een Libanees restaurant in de Torenstraat. Vanwege mijn Arabische roots ben ik gek op dit plekje. Ze maken soort van flatbreads met allemaal verschillende toppings en typisch Arabische kruidens. Zoals bijvoorbeeld za’atar en labneh, dat is een soort yoghurt. Dit eten zal je niet zo snel op andere plekken terugvinden. Ik houd heel erg lunchen en uit eten gaan. Maar als ik deze keuken op andere plekken vindt, dan is dat niet de authentieke keuken. Bij Baladi bereid een Libanese man het eten. En hij geeft ook heel goede smaakadvies. Dan tipt hij bijvoorbeeld dat de smaken die je gekozen hebt niet bij elkaar passen. Dit is een super plek voor een snelle hap. Maar wat ik zelf ook vaak doe is dat ik hier een stop maak voordat ik naar het strand ga. Dan neem ik een flatbread mee. Mijn favoriet is de manouche met za’atar. Met als extra topping groentes en labneh.’’

‘’Rechts zie je de eigenaresse Merel. En naast haar zit Desiree. Merel drinkt mijn lievelingsdrankje, de cortado met havermelk. En Desiree eet mijn lievelingscake, de Confetti cake. Dat is echt een aanrader. Sla de milkshakes trouwens ook niet over. Die zijn echt zo sick. Maar sowieso is Confetti zo’n fijne plek. Het is heel anders dan andere lunchplekken. Hoe het eruit ziet, maar ook de service. Alles is gericht op hoe Merel het beschrijft: ‘jezelf verwennen.’ En dat zie je ook echt terug in de zaak. Er zijn bijvoorbeeld overal bordspellen te vinden. Als je daar op een willekeurige dag ‘s middags binnenloopt, is de kans groot dat je een groepje vrienden ziet rummikubben. Maar voor mij is dit ook een speciale zaak omdat ik Merel al een tijd ken. Zij vroeg, voordat Confetti opende, of ik mijn foto’s in haar zaak wilde hangen. Dat wilde ik uiteraard heel graag. Dus nu kun je mijn fotoserie uit Japan op de muur vinden. En wat leuk is: de kleuren in de foto’s zie je terug in het logo van Confetti en het interieur. Maar dat was helemaal niet afgesproken.’’

‘’Ik ben heel erg van de arthouse films. Ik vind juist die kleine obscure films, waar geen reclame voor wordt gemaakt in de bushalte, tof. Die intrigeren me het meest. De verhaallijnen zijn vaak absurdistischer dan je gewend bent. Filmhuis Den Haag heeft daar zo’n goed aanbod voor. Ik houd heel erg van hun kleine filmzalen. Ze hebben ook grote zalen, maar ik ben houd van het knusse gevoel. Het lijkt dan net of je thuis in de woonkamer naar een groot scherm zit te kijken. Ze bieden films aan die je niet zo snel op andere plekken tegenkomt. Ik werk voor Movies that Matter, een mensenrechten filmfestival. We programmeren onder andere in het Filmhuis Den Haag. In die tijd ben ik daar veel te vinden.Mijn tips voor toffe films die in het Filmhuis spelen zijn: de speelfilms Babyteeth en Paradise Drifters, maar ook de documentaire The Kingmaker, Imelda Marcos is de moeite waard.’’

‘’Ik heb altijd gezegd dat het me tof lijkt om zelf een film te maken. Ik zie ook wel voor me dat ik dat uiteindelijk ga doen. Maar die droom staat momenteel niet op de voorgrond. Ik heb laatst wel zo’n handycam gekocht. Daar krijgt je echt een 2000 look en feel bij. Dan voel ik me zo’n klassieke ouder van vroeger, die homevideo’s probeert te maken. Maar voor een ‘echte’ film wacht ik nog tot er een verhaal op mijn pad komt waar ik iets mee wil doen.’’

‘’Ik word heel gelukkig van hofjes spontaan tegenkomen. Maar soms loop ik er gericht naar toe. Het voelt dan alsof ik ondergedompeld ben in een andere wereld. Soms kom ik ze op de gekste plekken tegen. Ik liep bijvoorbeeld in het centrum en zag in een kleure straat een poort open gaan. In de verte zag ik allemaal groen. En een complex met allemaal mooie appartementen. Ik moest het gewoon even bekijken. Ik wist helemaal niet of dat mocht. Maar zoiets kan ik gewoon niet laten. Eenmaal daar ben je opeens in een mega groen hofje. Midden in de Haagse binnenstad. Een heel andere wereld. Hoe vet? Er zijn allemaal van dit soort sprookjes die schuilen achter poorten. Gewoon in de Haagse binnenstad.’’
 

‘’Er zijn twee gedeeltes in Lapsang. De wijnbar en de lunchroom. Bij de wijnbar kom ik al jaren. De oesters moet je echt een keer proberen. Die kun je nergens zo goed vinden als bij Lapsang. De sfeer is altijd goed. En heel fijn huiselijk. Als ik daar langs loop kom ik altijd wel iemand tegen die ik ken. Heel gezellig. Naomi en Dewi runnen de lunchroom sinds augustus. Op de foto zie je mijn lievelingsgerecht. Het broodje rendang. De moeder van Naomi en Dewi maakt dat zelf. Helemaal homemade dus, uit mama’s pan. Zo lekker. En hun koffie is trouwens ook heel goed.’’

‘’Het afgelopen jaar heb ik de naaicursus bij de Naaierij gevolgd. Ik wist helemaal niks van naaien af, maar wilde het wel heel graag leren. Ik zag dat ze deze cursus gaven bij Confetti vorig jaar. Vriendinnen van mij waren er al heel enthousiast over. Ik vond het zo leuk om te doen. In vijf weken heb ik zoveel geleerd van Isabel. Zij kan het simpel en duidelijk uitleggen. En laat je helemaal vrij in je eigen creaties en helpt je opweg als het nodig is. Je volgt die lessen met andere jonge mensen, dat is heel gezellig. En inmiddels heb ik een eigen naaimachine aangeschaft.’’

‘’Eerst is het even wennen, maar na een aantal keer gaat het gewoon vanzelf. En nu merk ik dat ik ook minder kleren koop. Want ik kan het nu zelf creëren. En als iets kapot gaat, dan hoef ik niet meer naar de kleermaker te lopen. Je leert op een heel andere manier naar textiel te kijken. Maar ook naar de kledingindustrie. Ik weet nu hoeveel werk zit in een kledingstuk maken. En verbaas me des te meer dat sommige zaken kleding voor een tientje of minder verkopen. Dat kan niet kloppen.’’

‘’Mazarine neemt je overal mee naar toe om te sporten. Het Koorenhuis, het Lange Voorhout, Sky Health en hier in de Paleistuin. Op Instagram zag ik dat zij zware thuisworkouts deelde tijdens de quarantaineperiode. Ik probeerde het eens uit en dat beviel zo goed dat ik in real life met haar wilde trainen. Mazarine geeft heel fijn les. Ze maakt een persoonlijk programma. Past die volledig aan naar je behoeftes en jouw lichaam. Ze traint enkel vrouwen, ze weet dus ook alles over het vrouwenlichaam. Binnen die twee maanden ben ik zo veel sterker geworden. En nu heb ik een heftige liefde voor sporten gecreëerd. Twee keer in de week sporten zit nu in mijn vaste routine. Niet omdat het moet, maar omdat mijn lichaam erom vraagt. Dat is ook wel het motto bij the Sweatbox. Niet trainen omdat je per se die sixpack wil, maar om je goed en sterk te laten voelen. Een nieuwe mindset creëren. Die sixpack is mooi meegenomen.’’
 

‘’Een espresso martini van De Twee Heeren. Veruit mijn lievelingsdrankje. Dit is zo’n gezellige plek. Het personeel doet er alles aan om je thuis te laten voelen. Kleine dingen zoals dat je een bakje truffel popcorn krijgt bij een drankje. Maar ook dat ze je groeten bij je voornaam. Een tafel al klaarzetten als ze je aan zien lopen. Ze steken er net iets meer moeite in. Links op de foto zie je Danny. Naarmate de avond vordert pakt hij zijn goocheltrucjes erbij. Of doet ‘ie kaarttrucjes voor je neus. Bij De Twee Heren schuif je niet aan een tafel om vervolgens in je eigen bubbel te zitten, maar wordt je meegenomen in hun wereld. Dat is echt fantastisch. En rechts is trouwens Levi. Grote kans dat je hem zal zien als je binnen bent. Hij is er bijna elke dag.’’
 

‘’Vorige zomer heb ik op een paar hete dagen meegedraaid bij strandpaviljoen Zuid. Het Zuiderstrand vind ik sowieso heel fijn. Het is net iets rustiger. En Zuid als strandtent is heel informeel, gezellig en er is altijd wel iemand die ik ken. Ik kan daar in m’n eentje aankomen en vervolgens eindigen met een bekende. Het eten is hier trouwens ook zo goed. Echt alles, van ontbijt tot het avondeten. En de koffie trouwens ook. Ze doen er alles aan om de koffie goed te laten smaken en mooi te serveren. Ook al is het druk op een hete zomerdag. Op het menu staan gerechten met onder andere Aziatische invloeden. Bijvoorbeeld een Vietnamese viswrap. Maar daar zit dan wel een Nederlands makreeltje op.’’

De volgende Lucky Shot

Den Haag To Go gaat over locals. Van lokale ondernemingen tot evenementen. Je hoeft maar 'Haags' te zeggen en onze oren zijn gespitst. Niet meer dan logisch dus, dat we de foto's hebben ontwikkeld bij HAFO op de Wagenstraat. Een plek waar op ouderwetse en ambachtelijke wijze te werk wordt gegaan. 

Enthoustiast geworden van de foto's van Nadine? Denk op Instagram of Facebook mee wie de volgende Lucky Shots mag schieten!