Dit is Robin. En zijn voorhoofd. Al was die tweede niet helemaal de bedoeling - “Ik was gewoon aan het lopen en drukte denk ik per ongeluk op het knopje.” Sinds tien jaar werkt hij als zelfstandige, waarbij hij een platform rondom steden runt. A City Made By People: met content over steden en mensen in steden, via schrift, events en andere creatieve opdrachten. Net verhuisd uit Amsterdam, heeft Robin nog een frisse blik op de stad. Of noem het onwetendheid. “Wel grappig dat ik hiervoor werd benaderd, ik ben pas twee maanden Hagenaar.”

Prille liefde

Hoe zijn relatie met de camera is? “Fotografie is iets dat ik altijd al deed. Maar vorig jaar werd het echt een dingetje, toen ik ‘m elke dag meenam tijdens dat uurtje buiten wandelen. Ik bleef maar mensen fotograferen, en raakte er zo van vervlogen, dat ik me afvroeg: is dit meer dan een hobby? Nu zou ik er graag meer mee willen doen.”

“Fotografie is voor mij sowieso meer dan alleen een mooi plaatje schieten. Je bent heel bewust bezig met je omgeving, en krijgt het gevoel dat je echt even in de wereld hebt gestaan. We kunnen allemaal een hele dag achter onze laptop zitten, maar daarna denk je: wat heb ik vandaag nu eigenlijk gedaan? Heb ik wel deel uitgemaakt van deze wereld? Met fotograferen heb je de ene dag mooiere plaatjes dan de andere, maar daar gaat het niet altijd om. Je bent actief buiten geweest, en je bewust geweest van je omgeving. Dat geeft voldoening. Het proces geeft plezier, en dat is wat je je herinnert.”

“Mijn foto’s zijn vaak verhaaltjes. Soms vallen ze me op, door gewoon te lopen. Maar soms ben ik echt om me heen aan het kijken, aan het scannen. Dan ben ik op zoek naar grappige dingen en mooie momenten. Want die wil ik vastleggen. Die jongetjes bijvoorbeeld. Die liepen met dikke iPhones over straat, en verkondigden me dat ze echte car spotters zijn. Ze hebben allebei een Instagramaccount, en vullen die elke week aan met foto’s van vette auto’s die ze zien. Dan loop je dus op de Fred, en dan zie je wat onze toekomst is: tienjarigen die auto’s aan het spotten zijn. Toen wist ik ook in wat voor buurt ik beland was, haha.”

“Hetzelfde geldt voor de vrouw in de auto. Eerst was ze van d’r frietje aan het genieten, en daarna van dit kroketje. Een echte guilty pleasure, stiekem opgegeten. Dat kan ik toch niet onopgemerkt laten? Ik hield de camera aan mijn oog, liep langs, en op het moment dat ik bij het autoraam was, deed ik klik. En toen snel door, zodat het overkwam alsof ik een voorbijganger was. Hoop ik dan.”

“Het jongetje met de duiven was letterlijk een lucky shot. Er stond een enorme rij bij de ijswinkel, en hij zat de hele tijd achter die duiven aan. Net toen ik een foto maakte, vlogen ze op.”

“Dit zijn de Indische Tantes. Blijkbaar is er een Indonesische enclave hier in de buurt, en mijn roots liggen daar ook heel ver weg. Je ziet ook veel Indonesische restaurants hier in de buurt. Die man met het bosje bloemen en die met het mondkapje vond ik ook aandoenlijk. Dat waren meer momenten, een straatbeeld, en niet per se een verhaal.”

“Samen met m’n vriendin ga ik wekelijks naar de haven. Er komen veel verschillende mensen samen, het is echt een mix. Van mensen die er geboren en getogen zijn, en van mensen die er werken, de vissersboten die aankomen. Maar ook de mensen die in penthouses wonen, en take-away halen bij de dure restaurants. Voor ons is het de route naar de boulevard. En natuurlijk verplicht kibbeling halen bij het Haringhuisje, want die is mega lekker.”

“In mijn foto’s zoek ik net een stapje verder. Bij die oudjes die met hun rollator naar beneden lopen, zie ik opa en oma in een treintje naar beneden schuifelen. Daarin zit een ironie die ik vast wil leggen. Het verhaal kan ophouden bij de twee oudjes, maar dan wil ik weten of ze hier elke week zo lopen. Voor mij is het beeld nooit af, het verhaal van de foto gaat altijd verder.”

“Deze route was wel echt een ontdekking, ik was verrast door alle architectuur. Die uitkijktoren bijvoorbeeld, of dat kasteel. Echt geen idee wat dat voor gebouw is, wie zit daar in lockdown? De duinen zijn daar ook heel mooi, en ik kwam langs Pompke, een heel leuke kiosk met duurzaam en zelfgebakken eten. De appelnotentaart is een aanrader!”

“Wat ons heel erg opvalt, is de Haagse lucht. Elke dag is het weer een feest om naar de zonsondergang te kijken. We genieten daar echt van, het valt meer op dan in Amsterdam. Waar ligt dat aan?”

“Zelfs als nieuweling in de stad heb ik Bakkerij Máxima al ontdekt. Ik liep er een keer langs, en zag er een enorme rij buiten staan. Toen dacht ik, daar moet ik wezen. Nu ben ik er al een paar keer heen geweest. De andere foto is bij het Prins Hendrikplein. Daar ben ik ’s ochtends nog een keer speciaal naartoe gefietst om de bloesem op de foto te zetten.”

“We wonen eigenlijk precies op een kruising. Of je gaat naar de boulevard, of je gaat naar het Zuiderstrand. De ene kant zoek je op voor het rumoer en de verschillende karakters, en de andere kant voor de rust. Die rustige kant vond ik passend om de serie mee af te sluiten. Dat stel zit zo innig tegen elkaar, dat leek me een mooi einde.”

“Mijn doel is om mensen bewuster met hun omgeving bezig te laten zijn. Het liefste met een glimlach. Dan is mijn missie geslaagd. Ik heb niet de ambitie om de beste fotograaf te worden, het gaat mij meer om de documentatie, het vastleggen. Dat vind ik het leukste. Nu zou ik door middel van foto en film ook graag kennismaken met de mensen in Den Haag. Want uiteindelijk is het een wisselwerking: de mensen maken de stad, en door foto’s krijgt de stad gezicht. En dat gezicht wil ik graag ontdekken.”

De volgende Lucky Shot

Den Haag To Go gaat over locals. Van lokale ondernemingen tot evenementen. Je hoeft maar 'Haags' te zeggen en onze oren zijn gespitst. Niet meer dan logisch dus, dat we de foto's hebben ontwikkeld bij HAFO op de Wagenstraat. Een plek waar op ouderwetse en ambachtelijke wijze te werk wordt gegaan. 

Enthoustiast geworden van de foto's van Robin? Denk op Instagram of Facebook mee wie de volgende Lucky Shots mag schieten!