Pastanini, de smaak van een nieuw leven!
Bij Pastanini is de Italiaanse keuken letterlijk naar Den Haag gehaald. In de smalle zaak is alleen aan de rechterkant plaats voor tafels, maar dat weerhoudt de gasten er niet van om aan de bar te dineren of desnoods buiten te wachten. Vrienden van buiten de stad wisten mij te vertellen hoe goed ik het getroffen had met deze zaak voor mijn deur, maar ik wist nog van niets. Aan het einde van de Frederik Hendriklaan zit een Italiaan waar het personeel, vrijwel allemaal afkomstig uit Italië, ons een stukje van hun thuisland laat proeven en hier zelf een nieuwe toekomst opbouwt.
Vind ik hem een tikje arrogant of is het een charmante nonchalance waarmee hij ons bediend?
Mijn ober voor vanavond is Luca. Ik herken hem al, want ik zie hem regelmatig op straat met een sigaret in zijn mond praten met voorbijgangers en collega’s. Dit is zijn tweede jaar in Nederland en hij is hier naartoe gekomen om een nieuw leven te beginnen. In eerste instantie kan ik slecht hoogte van hem krijgen. Vind ik hem een tikje arrogant of is het een charmante nonchalance waarmee hij ons bediend? Zijn blik geeft weinig weg, maar zijn sarcastische grapjes laten ons na elke bestelling verrast en lachend achter.
Als ik mijn hoofdgerecht bestel laat ik hem het woord Gnocchi uitspreken en laat ik het mij voor de derde keer in mijn leven nog eens goed uitleggen. De fout om dit gerecht als ‘deegballetjes’ te omschrijven maak ik gelukkig nooit meer. Gnocchi komt van het Italiaanse woord Gnocco, wat ‘klont’ betekent. De bekendste variant die wij op ons bordje krijgen is de aardappelvariant: Gnocchi di Patate. Aardappelklontjes, klopt dus in dit geval dus veel meer.
#PASTANINI
Ik ga voor de Gnocchi met boter, salie, parmezaanse kaas en verse truffel. Mijn eten heb ik het liefst in uitersten; licht en makkelijk, of vet en romig. Bij aardappelklonten met truffel had ik op de laatste categorie ingezet, maar de saus heeft niets romigs in zich. Iets waar ik misschien aan moet wennen, maar wat niets afdoet aan de smaak. De truffel is hierdoor licht, als een lichte dressing over de gnocchi. Die overigens precies is zoals je hem wilt, als klonten die in je mond smelten en je in plaats van dorst geven, nog een hap doen nemen. De kaas is overal net genoeg gesmolten en proeft hierdoor zacht, zelfs een tikje romig en toch pittig.
Als ik opkijk van mijn bord is het negen uur, is de muziek harder gezet en zie ik dat bij alle tafels om mij heen de wijnglazen geheven zijn. De Hollandse families om mij heen zie ik proosten, lachen en iedereen prikt van alle pizza’s en pasta’s mee. Ik waan mij even in Italië, in Den Haag. Het zijn dit soort plekken waar het leven om echt lekker eten draait en die mij inspireren om een meer bourgondische levensstijl aan te hangen. Luca flaneert onvermoeid overal tussendoor en met het uur worden er meer grappen gemaakt. Zijn uitstraling kan ik nu plaatsen, het is het pure gemak waarmee hij ons kennis laat maken met Italië. Het gemak en plezier waarmee hij ons eigenlijk toelaat in zijn keuken. Dit is zijn plekje, waar wij hem mogen leren kennen en hij ons.
